En weer terug naar Jomtien

Deze dag stonden wij om 06.30 uur naast ons bed omdat de taxichauffeur ons om 07.30 uur zou op komen halen. Waarom zo vroeg hoor ik jullie denken (ja, dat vraag ik mij zelf ook af). Maar, mijn geliefde en dierbare echtgenoot moest om 10.00 uur weer in Jomtien zijn om achter het dambord te kunnen zitten (gisteren was een rustdag vandaar dat wij naar Bangkok konden).
Na het ontbijt gingen wij wachten op de taxichauffeur. Een mannetje van het hotel had hem al gezien, maar waar hij nu was?? Nobody knows. Naar de taxistandplaats gekeken, nee daar was hij niet. Ondertussen probeerden wij allerlei dingen te regelen om de taxichauffeur te bereiken, maar helaas. Inmiddels was het al 08.00 uur geworden. En ja hoor, om 08.15 uur kwam de taxichauffeur op zijn gemakje de lobby van het hotel binnenlopen. Het bleek dat hij met taxi aan de zijkant van het gebouw had gestaan (al vanaf 07.00 uur!!!). Enniewee, wij gingen op weg naar Jomtien. Onderweg waren er fikse regenbuien, dus met enige vertraging kon Jakob rond 10.30 uur weer lekker schuiven met een paar stenen.
's Middags hebben wij apart een excursie gedaan, Jakob wilde naar de Gouden Boeddha en ik wilde gaan fietsen door Pattaya onder leiding van een Nederlandse gids (ons huwelijk is nog steeds goed, dank u!).
Met een bus werd ik naar de locatie gebracht van het vertrek van de fietstour. De fietstour, onder leiding van gids Richard, leidde ons langs een blindenschool waar kinderen van 4 - 18 jaar onderwijs krijgen en gehuisvest zijn. Vervolgens fietsen wij naar de visserspier waar de vissersschepen allemaal binnen komen. Daarna naar de vismarkt (vroeger moest ik met mijn ouders altijd mee naar de markt en ook naar de vismarkt, verschrikkelijk vond ik het. En nu ben ik mee met een fietstour in Pattaya en hobbel ik op een vismarkt, waar is het misgegaan?…). Chinatown was de volgende bestemming in Pattaya, Chinezen waren de eerste mensen uit het buitenland die zich hier vestigden in Pattaya. Onderweg in Pattaya werd ik verschillende keren aangehouden door kleine kindertjes die mij de hele tijd wilden aanraken. Volgens Richard had dit met mijn huidskleur te maken. Wit vinden ze hier in Thailand mooi. Mensen kopen zelfs "witmaakcreme (@Manon als mensen nog zeuren dat wij zo witjes zien, dan kunnen wij zeggen dat het een teken van schoonheid is.) De kindertjes willen graag voelen of het af laat (nou nee hoor!). Verder vinden ze blond en lang heel bijzonder. Wel een hele rare gewaarwording. Tijdens de fietstour door Chinatown heb ik gereden door hele kleine straatjes, steegjes en zag je het echte leven van Pattaya. Een tempel werd ook niet overgeslagen. En hier ook weer monniken met mobiele telefoons. Door Richard werd mij duidelijk gemaakt dat elke boeddhist in zijn leven drie weken als monnik moet leven om tot bezinning te komen (net als een moslim één naar moet Mekka dient te gaan). De monniken die er voor kiezen om echt daadwerkelijk monnik te worden zweren al het aardse dan verder af (geen mobiele telefoons meer etc.).
Na dik 20 kilometers in de benen (gelukkig had het 's ochtends geregend en was het niet meer zo drukkend warm) en een flesje water ging ik weer moe maar voldaan naar het hotel.
's Avonds regende het weer aardig hard in Jomtien, de moesson komt er weer aan.